Al weer 4 jaar geleden kwam de in mijn ogen beste Potter tot nu uit, en het was tevens del laatste score van maestro John Williams voor de potter-saga. En wat een afsluiter...
Het begint met het bekende Harry Potter-deuntje. Eerst, zoals anderen voor mij zeiden, de celesta, en daarna wordt het thema volwaardig gespeeld met prachtige strijkers. Het is nog een jong thema, maar toch eentje die de moeite waard is, en dat ook zal blijven.
Aunt Marge's Waltz. Typisch Williams. Het is speels, en pompeuze blazers erdoor heen walsend. Het is een track die in de film nogal op mijn lachspieren werkte.
The Knight Bus is fantastisch. Enkele geluidseffecten, en heerlijk donkere muziek, wat toch lekker vlot overkomt. Ook enkele welkome big-band Jazz sferen.
Apparition on the Train. Zeer donkere muziek, de toon van zowel film als score. Akelige strijkers, die lekker chaotisch overkomen en een zacht koor: Het Dementor thema is gearriveerd.
Double Trouble introduceert de middeleeuwse sfeer heel goed. Het is eigenlijk hat Potter thema, omgedraaid, en dan met teksten van Macbeth die door een kinderkoor worden gezongen. Het is prettig, en komt heerlijk je boxen uit.
Een favoriet van velen is Buckbeak's flight. Een keihard begin met prima slagwerk.
En daarna puur goud voor Williams. Het is een echt Williams thema, dat zich van mij tusen de groten mag scharen. Het is magnifiek, groots, en toch heel persoonlijk als je de beelden erbij ziet. A Window to the Past is de main theme van The Prisoner of azkaban.
Een houtblazers speelt het thema, en ook dit klinkt weer erg Williams. Nicholas Hooper, componist van Harry Potter and the Order of the Phoenix liet maar weinig terugkomen, maar refereerde dit toch wel in A Journey to Hogwarts. Het is een wonderschoon thema, en het benadrukt de band tussen Sirius Zwarts en Harry, de band die in deze film ontstaat.
The Whomping Willow and the Snowball fight is hard, en groots in het begin. Zware blazers en de gewoonlijke percussie van Williams. Erna komt een parel tevoorschijn, die je erg doet denken aan Williams''recente The adventures of Mutt, alleen hebben strijkers meer speelruimte.
Secrets of the Castle is heerlijk donker, en begint met een verwijzing naar Double Trouble. Het klinkt erg Memoirs of a Geisha. En dan is zachtjes het Hary Potter thema te horen.
The Portrait Gally is zwaar gekoper met enkele houtblazers bij elkaar, die heerlijk double trouble nog eens overnieuw spelen.
De meest ''Middeleeuwse'' track is Hagrid the Professor.
De Fagotten overheersen de track compleet, maar het klinkt toch erg gevarieerd. Bravo Williams.
Monster Books and Boggarts is ouderwetse percussiekoek, maar Quidditch, Third Year is me toch een dijk van een nummer. Het begint rustig, maar daarna krijgen we het ouderwetse Quidditch thema, en hierbij wat extra strijkers. Ook een heerlijk koor mengt zich er tussen, en de blazers schetteren fel. Het koor neemt uiteindelijk de overhand.
The Patronus Light is weergaloos. Het koor van de London Voices mag trots op zichzelf zijn. Het klinkt niet agressief zoals in Duel of Fates of episch zoals in The End of All Things, maar zacht, en toch ijzersterk aanwezig.
The Werewolf scene is percussie, en typische Williams suspense muziek, en er klinkt zelfs even een soort boksbel (-?).
Saving Buckebeack is eigenlijk hetzelfde, en Forward to Time past is dan weer ongewoon. Een getik van een klok, vergezeld door gedreun op bekkens. Het is spannend, en zenuwachtig, als je allemaal belletjes erdoor heen hoort, maar het eindigt vrij zoutloos.
The Dementors Converge begint met lage blazers, en dan een snerpende viool. Blazer ademen een akelige sfeer uit, en het fantastische koor dat erbij komt bevestigd dat.
Dan ineens, uit het niets: grootse blazer maken aanstalten tot het Double Trouble thema.
Het koor is er, maar zachtjes. Het klinkt erg heroïsch. Erna kom een wat zachter koor.
Finale is dan weer wat rustiger, en laat nog een keer het thema horen voor Sirius en Harry, mooier hebben we hem nog niet teruggehoord, en als ik Hoopers stijl ken, zal dat ook niet gebeuren.
Mischief Managed! is erg Potterig in het begin, en daarna wordt het thema voor de bebrilde toverfreak voluit gespeeld zoals dat in de eerste twee films ook werd gedaan. Erna volgen de End Credits, die nou niet de mooiste muziek van de score voorbij laten gaan, maar goed.
Nicholas Hooper en Patrick Doyle zijn waardige opvolgers van Williams start voor de serie, maar Doyle haalt het net niet, en Hooper is in mijn ogen nog te simplistisch. Toch heb ik veel vertrouwen in het werk van de nog onervaren man dat hij The Half Blood Prince goed zal afleveren, zijn score was immers geen slecht debuut! Williams is echter nog steeds koning in de wereld van filmmuziek, en ook deze, heerlijk donkere score is daar het bewijs van. Zijn actietracks zijn niet allen zo origineel, maar daar tegenover staan prachtige koorpartijen, en weergaloos mooie nummers die zowel middeleeuws als magisch overkomen.